خطاست اگر بیندیشیم که عشق، نتیجه ی همنشینی درازمدت و با هم بودنی مجدانه است. عشق، ثمره ی خویشاوندی دو روح آشناست و اگر این خویشاوندی در لحظه ای تحقق نیابد، در طول سالیان هم تحقق نخواهد یافت.
شکوه دوستی در دستان دراز شده به سوی هم، لبخند با محبت و شادی همنشینی نیست، بلکه الهامی روحانی است که هر زمان فرد کشف می کند شخصی دیگر باورش دارد و میخواهد به او باور داشته باشد، به او دست میدهد.